Moja historia krakowskich Jaszczurów 1966-1968

Recenzje [fragmenty]

„

Czy rzeczywiście istnieje mit „Jaszczurów”… (…) Ukazała się niedawno książka Krzysztofa Miklaszewskiego Moja historia krakowskich Jaszczurów 1966–1968 (AFR „Pracownia Golem”, Kraków 2018) autora, animatora kultury, twórcy filmowego, aktora Teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora. (…) Książka napisana z pazurem. (…) Jest to pierwsza książka, która w tak solidny, dokumentarny sposób opisuje działalność najważniejszego chyba wówczas krakowskiego klubu studenckiego. Krzysztof Miklaszewski rzucił wyzwanie, kto następny opisze dzieje swojego środowiska studenckiego? Czekamy!

Janusz M. PALUCH: Krakowskie książki, „Kraków”, nr 5 z maja 2018, s. 91

„

Oczarowała mnie ta książka (…) i zdumiałem się na tak cenny prezent – zapis, który czyta się jednym tchem. (…) Jak pisze autor: WSZYSCY NAM POZAZDROŚCILI – POLOTU, FANTAZJI I KONSEKWENCJI [podkreślenie recenzenta] w skuteczności kreowania takiego modelu zagospodarowania czasu wolnego młodego pokolenia inteligencji pierwszej połowy lat 60. – tak było! (…) Książka Miklaszewskiego – to prawdziwe kompendium wiedzy i wartościowy podręcznik do nauki o życiu teatralnym i losach budzącej się AWANGARDY. Jest zapisem o tym, w jakich warunkach powstawał opór inteligencji wobec ignoranckiej władzy, tzw. „szmaciarzy” i jej cenzury. To kopalnia konkretnych charakterów ludzi i Koryfeuszy Kultury. (…) Jest to zapis „na żywo” (przez zaledwie dwa lata), kiedy to autor jako „świadek naoczny” zawiadywał Klubem „Pod Jaszczurami”, o czym słyszało się KIEDYŚ – a wtedy głośno [było] w całej Polsce.

Zbigniew KRESOWATY: Z historii krakowskich Jaszczurów: „Wspomnienia są jako słodki pokarm: bawią, tumanią, często przestraszają”, Pisarze.pl – „e-Dwutygodnik Literacko-Artystyczny”, nr 21/18 z 23 lipca 2018

„

Książka Miklaszewskiego, ten pamiętnik, ta kronika, okrętowy dziennik żeglugi niegdysiejszej, choć cienka – wszystkiego 140 stron pełnych rysowanych portretów i czarno-białych fotografii – w istocie jest jak przepastny antykwariat omszałych gestów, minionych twarzy, dawno skostniałych zdań. Przepastny, bo na jakiej stronie książkę otworzysz, na jakim akapicie oko położysz, czyli jaką ze słów przez Miklaszewskiego ulepioną rzecz w tym antykwariacie dotkniesz – taka furtka się uchyli, taka za furtką zamajaczy, a ty nią w drogę ruszysz nie ruszając się z miejsca. (…) Miklaszewskiego okrętowy dziennik dokoła komnaty renesansowej kamienicy przy Rynku Głównym 8, gdzie mieszczą się Jaszczury, nie jest dziennikiem rozpaczy po utracie pięknych lat. Ani to elegia, ani klepsydra, ani msza żałobna. To zbiór jasnych, lekkich faktów, album nicowanych żartem wizyt wielu finezyjnych gości.

Paweł GŁOWACKI: Inne szyfry, „Kraków”, nr 6 z czerwca 2018, s. 82–83