Życiorys artystyczny

KRZYSZTOF MIKLASZEWSKI
urodzony 30 maja 1944 roku w Krakowie
w rodzinie lekarskiej (Wiktor i Jadwiga)

Wykształcenie wyższe

Uniwersytet Jagielloński

• Filologia polska (1966) – magister filologii polskiej
• Historia sztuki (1970) – historyk sztuki

Wykształcenie zawodowe (dodatkowe)

• Reżyser filmu dokumentalnego i oświatowego (1980) – uprawnienia po ukończeniu Studium Realizacji PWSTFi TV w Łodzi i zaliczeniu praktyki filmowej

Stypendia i staże zagraniczne

• State Departament – Washington, USA, 1980
• Staffordshire Polytechnic Departament of Humanities – Visiting Fellow, Wielka Brytania, 1990
• BBC London, Wielka Brytania, 1991

Praca na uczelniach wyższych (Kraków)

Uniwersytet Jagielloński

• Katedra Literatury Polskiej (1966–1971)
• stażysta, asystent i doktorant prof. K. Wyki

Akademia Sztuk Pięknych
– st. wykładowca:

• 1971–1974 – Studium Scenografii
• 1980–1990 – Katedra Rysunku Animowanego

Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna
– st. wykładowca

• 1974–1977 – Wydział Reżyserii Dramatu
• 1983–1990 – Wydział Aktorski

Praca w teatrze

Kierownik literacki:

• Teatru STU w Krakowie (1967–1971)
• Państwowego Teatru Ludowego w Krakowie – Nowej Hucie (1971–1972)
• Starego Teatru w Krakowie (1981–1982)
• Teatru Rampa na Targówku w Warszawie (1997)

Kierownik artystyczny:

• Studenckiego Teatrzyku Dramatycznego „Sowizdrzał” Kraków (1964–1965)
• Studenckiego Teatru Dramatycznego UJ Kraków (1965–1967)
• Teatru Rampa na Targówku Warszawa (1997–2002)

Praca w telewizji

1972–1991 – Ośrodek TVP Kraków:

• Kierownik Redakcji Literatury i Dramatu
• Dyrektor Krakowskiego Teatru TV (zdjęty w roku 1975 za adaptację Płatonowa Czechowa w Teatrze Telewizji)
• Kierownik Redakcji Publicystyki Kulturalnej (zdjęty w stanie wojennym), a potem bez funkcji
• reżyser TV
• realizator
• dziennikarz TV (komentator)

1991–2007 – Telewizja Polska S.A. Warszawa:

• Kierownik Działu Publicystyki Kulturalnej Programu I
• komentator w Zespole Programującym Publicystykę Kulturalną Programu I
• komentator Agencji Publicystyki i Edukacji
• komentator Agencji Produkcji Audycji Telewizyjnych,
• członek Komisji Etyki TVP S.A. IV kadencji (2003–2005)
• współpracownik i wykładowca Akademii Telewizyjnej TVP S.A. (2003–2005)
• wykładowca i współwydawca kwartalnika „Za ekranem” (2003–2004), autor podręcznikowej broszury Wokół telewizyjnych form dokumentalnych, TVP Warszawa, 2004

Praca w prasie

• „Kurier Akademicki” (1965–1967) – sekretarz redakcji
• „Orientacja” (1967–1969) – członek kolegium
• „Student” (1970–1972) – członek kolegium i felietonista teatralny i filmowy
• „Dziennik Polski” (Kraków, 1966–2002) – recenzent teatralny (rubryka „Z TEATRU”), recenzent książkowy, felietonista (cykl „Teatr Życia” do 2002)
• „Życie Literackie” (1966–1988) – recenzent teatralny, autor rubryki „Z TEATRU”, autor głośnych reportaży o: krzywdzie Stanisława Hadyny, twórcy Zespołu „ŚLĄSK”, argentyńskim milieu Gombrowicza i sytuacji w Izraelu w roku 1985
• „Dziennik Polski” (Londyn 1988–2003) – felietonista, w tym cykl „Teatr Życia” (2000–2003)

Współpraca z periodykami teatralnymi „polskimi i zagranicznymi”

• „Scena” (1966–1986)
• „Teatr” (1977–1987)
• „Le Theatre en Pologne” / „The Theatre in Poland”, Warszawa (1976–1996)
• „Eonta”, Londyn (1990–1992)
• „Jeruzalem Reviev”, Jerozolima (1999–2002)

Praca naukowa i dydaktyczna na uczelniach

• Pionierskie prace nad strukturą prozy Bruno Schulza i Cypriana Kamila Norwida, a także studia nad teatrem Bolesława Leśmiana oraz prace teoretyczne dot. adaptacji teatralnej (UJ)
• Prace nad teorią współczesnego montażu (ASP)
• Działalność pedagogiczna w PWST Kraków (promotor 150 prac magisterskich), książki o aktorach (Trela, Stuhr) i teatrach (Teatr STU), antologia konkursowych wierszy o „Jaszczurowy Laur” (2 tomy)

Osiągnięcia w teatrze

• Powołanie do życia na UJ – teatru publicystyczno-poetyckiego – STD UJ (1965), pracującego potem jako STD „Sowizdrzał” (1966–1967) w ramach Grupy Artystycznej „Sowzdrzał” Leszka A. Moczulskiego
• Autorstwo scenariuszy teatralnych dwóch widowisk poetycko-publicystycznych Teatru STU Spadania (1970) i Sennika polskiego (1971) uznanych jako spektakle kultowe pokolenia Młodej Kultury (Nagroda Łódzkich Spotkań Teatralnych 1970)
• Adaptacje sceniczne prozy dla Teatru STU (Karzeł Lagerkquista, Moja Córeczka Różewicza) nagrodzane na Festiwalach Teatrów Studenckich w Lublinie (1966) i Krakowie (1969)
• Autorstwo widowiska poetycko-publicystycznego Przeszłość – to tylko dziś, tylko cokolwiek dalej – Grand Prix Festiwalu Teatrów Małych Form – Szczecin (1979), granego potem na deskach Starego Teatru w Krakowie pt. Głosy przeszłości
• Reżyseria spektakli teatralnych:

• TEATR RAMPA – Warszawa [Art Yasminy Rezy (1999), Skala Schaeffera (2001)]
• AKADEMIA TEATRALNA STOWARZYSZENIA Gardzienice [Sceny z „Umarłej Klasy” (2001) – dyplom II Kursu]
• TEATR MIST – Kraków [Aż do śmierci Amosa Oza (2002)]
• TARNOWSKI TEATR IM. L. SOLSKIEGO [Sceny z „Umarłej Klasy” (2005) – w klasie szkolnej Tadeusza Kantora w I Liceum Ogólnokształcącym im. Brodzińskiego w Tarnowie; Moralność Pani Dulskiej według Gabrieli Zapolskiej (2007)]

• Aktorstwo w Cricocie 2 – ok. 1000 spektakli w latach 1973–1987 w 5 spektaklach Kantora (Nadobnisie i koczkodany, Umarła Klasa, Wielopole, Wielopole, Gdzie są te śniegi niegdysiejsze?, Niech sczezną artyści!)
• Praca pedagogiczna nad ćwiczeniami „Nowej Metody” od 1988:

• Za granicą (Wielka Brytania – 37 college’ów, USA, Niemcy, Łotwa, Rosja, Meksyk, Włochy, Finlandia, Ukraina)
• W Polsce (Kraków, Szczecin, Gardzienice, Kielce, Łódź, Warszawa, Rzeszów, Lublin, Tarnów)

Osiągnięcia w telewizji (TVP SA)

Krzysztof Miklaszewski przeprowadza wywiad z Jerzym Krasowskim (30-lecie krakowskiej PWST)

• Stworzenie podstaw profesjonalnych Krakowskiego Teatru Telewizji (1972–1974) – Złoty Ekran 1973
• Autorstwo i produkcja dwóch telewizyjnych cykli:

• „TWARZY TEATRU” (1973–1980) – 50 portretów tzw. aktorów prowincjonalnych – dziś: gwiazd pierwszej wielkości – Złoty Ekran 1977

oraz dwóch remake’ów powyższego cyklu:

• „TWARZY TEATRU PO 20 LATACH” (1974–1975) – ośmiu portretów wybranych aktorów
• „TWARZY TEATRU PO LATACH” (2005) – 22 zaktualizowanych sylwetek

• „ANATOMII SPEKTAKLU” (1974–1984) – filmów dokumentalnych, ukazujących pracę nad spektaklem najwybitniejszych polskich reżyserów (Kantor, Swinarski, Wajda, Jarocki, Jasiński, Krasowski, Skuszanka, K. Braun, Mądzik, Staniewski)

• Autorstwo i produkcja serii video-kaset monograficznych 8 wybitnych reżyserów lat 70. Artyści polskiego teatru (6 kaset wydanych)
• Filmowo-telewizyjna dokumentacja twórczości Tadeusza Kantora (30 programów, w tym 10 filmów), w tym:
• Autorstwo pierwszego polskiego filmu dokumentalnego o Kantorze i Teatrze Cricot 2 Szatnia Tadeusza Kantora (1974),
• Adaptacje dla Teatru TV:

• Bunt na „Caine” Hermana Wouka (1974)
• Homer i Orchidea Tadeusza Gajcego (1974)
• Płatonow Antoniego Czechowa (1975)
• Pogarda Alberto Moravii (ten ostatni spektakl obdarzony doroczną Nagrodą Plebiscytu Publiczności 1975)

• scenariusze telewizyjnych widowisk poetyckich:

• Czas nienawistnie zakochany według wierszy Mieczysława Jastruna (1973) (współautor: Anna Lutosławska)
• Przestępując granicę według wierszy Bolesława Taborskiego (1974)
• Piekło Kobiet według twórczości Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1986)

• scenariusze Teatru Faktu

• Cykl: PITAVAL POLSKI (współautor:Andrzej Germann)
• Sprawa Janiny Borowskiej (1977)
• Prawdziwe brylanty fałszywej hrabiny (1978)

• Autorskie cykle telewizyjne inscenizowanych opowiesci wybitnych humanistów krakowskich (scenariusz i współrealizacja)

• NIE OD RAZU KRAKÓW ZBUDOWANO (4 sfabularyzowane i inscenizowane gawędy prof. dr Karola Estreichera – juniora) (1974–1977)
• TAJEMNICE KOSMOSU (6 „kosmicznych opowieści” doc. dr Kazimierza Kordylewskiego) (1974–1976)
• NIEPOKOJE STANISŁAWA LEMA (1977–1979)
• STANISŁAW HADYNA OPOWIADA (1973–1975)
• NIEZWYKŁE OPOWIEŚCI STANISŁAWA HADYNY (1986–1988)

• Reportaże i filmy, dokumentujące krajowe (Warszawskie Spotkania Teatralne, toruński „Kontakt”, lubelskie „Konfrontacje”) i międzynarodowe (Wrocław, Londyn, Edynburg), festiwale teatralne, reportaże i filmy dokumentalne, rekonstruujące polskie dzieje na Uchodźstwie (1987–1992), w tym m.in.:

• Dwuczęściowa monografia Teatru Polskiego ZASP w Londynie – jedyny polski film dokumentalny o Vladku Sheybalu („Vladek”),

• a przede wszystkim:

• Cykl o Rządzie Polskim na Uchodźstwie (Włodarze londyńskiego Zamku) (1987–1990)
• Cykl filmów i programów o kulturze żydowskiej w Polsce i na świecie (1989–2007)
• Cykle reportaży interwencyjnych dotyczące afer w kulturze III Rzeczpospolitej (1992–1997)
• Filmowe kulturalne portrety miast (Tarnów, Bielsko-Biała, Zielona Góra, Kłodzko Puławy) (1991–2001)
• Cykl studyjnych programów publicystyczno-polemicznych (bohater atakowany w trzech rundach przez trzech „przeciwników”) NA CENZUROWANYM (1991–1992)

Osiągnięcia w filmie dokumentalnym poza TVP SA

• Tryptyk dokumentalny Auschwitz (1995) na zamówienie i dla Muzeum Auschwitz-Birkenau, w którego sieci dystrybucyjnej w postaci kaset i DVD w czterech wersjach językowych pozostaje do dziś
• Portrety polskich miast, realizowanych na zamówienie samorządów: Trzebinia, Kielce, Niepołomice (2000–2008)
• Powołanie do życia i prowadzenie (od 1995 roku) Ogólnopolskiego Niezależnego Przeglądu Form Dokumentalnych NURT (1995 – Kraków, od 1996 Kielce)
• Reżyseria serialu telewizyjnego dla TVN i Discovery Historia „Wielka Wojna na Wschodzie” (8 odcinków) (2008), istniejącego zarówno w nieustannej emisji Kanału Discovery Historia (do połowy 2011 ponad 100 telewizyjnych prezentacji) i w serii kaset DVD (2010–2011)
• Realizacja (scenariusz i reżyseria) filmu dokumentalnego o recepcji sztuki T. Kantora w Europie w lat 20. po śmierci artysty tadeusz.kantor@europa.pl