Życiorys artystyczny
KRZYSZTOF MIKLASZEWSKI
urodzony 30 maja 1944 roku w Krakowie
w rodzinie lekarskiej (Wiktor i Jadwiga)
Wykształcenie wyższe
Uniwersytet Jagielloński
- Filologia polska (1966) – magister filologii polskiej
- Historia sztuki (1970) – historyk sztuki
Wykształcenie zawodowe (dodatkowe)
- Reżyser filmu dokumentalnego i oświatowego (1980) – uprawnienia po ukończeniu Studium Realizacji PWSTFi TV w Łodzi i zaliczeniu praktyki filmowej
Stypendia i staże zagraniczne
- State Departament – Washington, USA, 1980
- Staffordshire Polytechnic Departament of Humanities – Visiting Fellow, Wielka Brytania, 1990
- BBC London, Wielka Brytania, 1991
Praca na uczelniach wyższych (Kraków)
Uniwersytet Jagielloński
- Katedra Literatury Polskiej (1966–1971)
- stażysta, asystent i doktorant prof. K. Wyki
Akademia Sztuk Pięknych
– st. wykładowca:
- 1971–1974 – Studium Scenografii
- 1980–1990 – Katedra Rysunku Animowanego
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna
– st. wykładowca
- 1974–1977 – Wydział Reżyserii Dramatu
- 1983–1990 – Wydział Aktorski
Praca w teatrze
Kierownik literacki:
- Teatru STU w Krakowie (1967–1971)
- Państwowego Teatru Ludowego w Krakowie – Nowej Hucie (1971–1972)
- Starego Teatru w Krakowie (1981–1982)
- Teatru Rampa na Targówku w Warszawie (1997)
Kierownik artystyczny:
- Studenckiego Teatrzyku Dramatycznego „Sowizdrzał” Kraków (1964–1965)
- Studenckiego Teatru Dramatycznego UJ Kraków (1965–1967)
- Teatru Rampa na Targówku Warszawa (1997–2002)
Praca w telewizji
1972–1991 – Ośrodek TVP Kraków:
- Kierownik Redakcji Literatury i Dramatu
- Dyrektor Krakowskiego Teatru TV (zdjęty w roku 1975 za adaptację Płatonowa Czechowa w Teatrze Telewizji)
- Kierownik Redakcji Publicystyki Kulturalnej (zdjęty w stanie wojennym), a potem bez funkcji
- reżyser TV
- realizator
- dziennikarz TV (komentator)
1991–2007 – Telewizja Polska S.A. Warszawa:
- Kierownik Działu Publicystyki Kulturalnej Programu I
- komentator w Zespole Programującym Publicystykę Kulturalną Programu I
- komentator Agencji Publicystyki i Edukacji
- komentator Agencji Produkcji Audycji Telewizyjnych,
- członek Komisji Etyki TVP S.A. IV kadencji (2003–2005)
- współpracownik i wykładowca Akademii Telewizyjnej TVP S.A. (2003–2005)
- wykładowca i współwydawca kwartalnika „Za ekranem” (2003–2004), autor podręcznikowej broszury Wokół telewizyjnych form dokumentalnych, TVP Warszawa, 2004

Krzysztof Miklaszewski podczas pracy w montażowni TVP Kraków
Praca w prasie
- „Kurier Akademicki” (1965–1967) – sekretarz redakcji
- „Orientacja” (1967–1969) – członek kolegium
- „Student” (1970–1972) – członek kolegium i felietonista teatralny i filmowy
- „Dziennik Polski” (Kraków, 1966–2002) – recenzent teatralny (rubryka „Z TEATRU”), recenzent książkowy, felietonista (cykl „Teatr Życia” do 2002)
- „Życie Literackie” (1966–1988) – recenzent teatralny, autor rubryki „Z TEATRU”, autor głośnych reportaży o: krzywdzie Stanisława Hadyny, twórcy Zespołu „ŚLĄSK”, argentyńskim milieu Gombrowicza i sytuacji w Izraelu w roku 1985
- „Dziennik Polski” (Londyn 1988–2003) – felietonista, w tym cykl „Teatr Życia” (2000–2003)
Współpraca z periodykami teatralnymi „polskimi i zagranicznymi”
- „Scena” (1966–1986)
- „Teatr” (1977–1987)
- „Le Theatre en Pologne” / „The Theatre in Poland”, Warszawa (1976–1996)
- „Eonta”, Londyn (1990–1992)
- „Jeruzalem Reviev”, Jerozolima (1999–2002)
Praca naukowa i dydaktyczna na uczelniach
- Pionierskie prace nad strukturą prozy Bruno Schulza i Cypriana Kamila Norwida, a także studia nad teatrem Bolesława Leśmiana oraz prace teoretyczne dot. adaptacji teatralnej (UJ)
- Prace nad teorią współczesnego montażu (ASP)
- Działalność pedagogiczna w PWST Kraków (promotor 150 prac magisterskich), książki o aktorach (Trela, Stuhr) i teatrach (Teatr STU), antologia konkursowych wierszy o „Jaszczurowy Laur” (2 tomy)
Osiągnięcia w teatrze
- Powołanie do życia na UJ – teatru publicystyczno-poetyckiego – STD UJ (1965), pracującego potem jako STD „Sowizdrzał” (1966–1967) w ramach Grupy Artystycznej „Sowzdrzał” Leszka A. Moczulskiego
- Autorstwo scenariuszy teatralnych dwóch widowisk poetycko-publicystycznych Teatru STU Spadania (1970) i Sennika polskiego (1971) uznanych jako spektakle kultowe pokolenia Młodej Kultury (Nagroda Łódzkich Spotkań Teatralnych 1970)
- Adaptacje sceniczne prozy dla Teatru STU (Karzeł Lagerkquista, Moja Córeczka Różewicza) nagrodzane na Festiwalach Teatrów Studenckich w Lublinie (1966) i Krakowie (1969)
- Autorstwo widowiska poetycko-publicystycznego Przeszłość – to tylko dziś, tylko cokolwiek dalej – Grand Prix Festiwalu Teatrów Małych Form – Szczecin (1979), granego potem na deskach Starego Teatru w Krakowie pt. Głosy przeszłości
- Reżyseria spektakli teatralnych:
- TEATR RAMPA – Warszawa [Art Yasminy Rezy (1999), Skala Schaeffera (2001)]
- AKADEMIA TEATRALNA STOWARZYSZENIA Gardzienice [Sceny z „Umarłej Klasy” (2001) – dyplom II Kursu]
- TEATR MIST – Kraków [Aż do śmierci Amosa Oza (2002)]
- TARNOWSKI TEATR IM. L. SOLSKIEGO [Sceny z „Umarłej Klasy” (2005) – w klasie szkolnej Tadeusza Kantora w I Liceum Ogólnokształcącym im. Brodzińskiego w Tarnowie; Moralność Pani Dulskiej według Gabrieli Zapolskiej (2007)]
- Aktorstwo w Cricocie 2 – ok. 1000 spektakli w latach 1973–1987 w 5 spektaklach Kantora (Nadobnisie i koczkodany, Umarła Klasa, Wielopole, Wielopole, Gdzie są te śniegi niegdysiejsze?, Niech sczezną artyści!)
- Praca pedagogiczna nad ćwiczeniami „Nowej Metody” od 1988:
- Za granicą (Wielka Brytania – 37 college’ów, USA, Niemcy, Łotwa, Rosja, Meksyk, Włochy, Finlandia, Ukraina)
- W Polsce (Kraków, Szczecin, Gardzienice, Kielce, Łódź, Warszawa, Rzeszów, Lublin, Tarnów)
Osiągnięcia w telewizji (TVP SA)
Krzysztof Miklaszewski przeprowadza wywiad z Jerzym Krasowskim (30-lecie krakowskiej PWST)
- Stworzenie podstaw profesjonalnych Krakowskiego Teatru Telewizji (1972–1974) – Złoty Ekran 1973
- Autorstwo i produkcja dwóch telewizyjnych cykli:
- „TWARZY TEATRU” (1973–1980) – 50 portretów tzw. aktorów prowincjonalnych – dziś: gwiazd pierwszej wielkości – Złoty Ekran 1977
oraz dwóch remake’ów powyższego cyklu:
- „TWARZY TEATRU PO 20 LATACH” (1974–1975) – ośmiu portretów wybranych aktorów
- „TWARZY TEATRU PO LATACH” (2005) – 22 zaktualizowanych sylwetek
- „ANATOMII SPEKTAKLU” (1974–1984) – filmów dokumentalnych, ukazujących pracę nad spektaklem najwybitniejszych polskich reżyserów (Kantor, Swinarski, Wajda, Jarocki, Jasiński, Krasowski, Skuszanka, K. Braun, Mądzik, Staniewski)
- Autorstwo i produkcja serii video-kaset monograficznych 8 wybitnych reżyserów lat 70. Artyści polskiego teatru (6 kaset wydanych)
- Filmowo-telewizyjna dokumentacja twórczości Tadeusza Kantora (30 programów, w tym 10 filmów), w tym:
- Autorstwo pierwszego polskiego filmu dokumentalnego o Kantorze i Teatrze Cricot 2 Szatnia Tadeusza Kantora (1974),
- Adaptacje dla Teatru TV:
- Bunt na „Caine” Hermana Wouka (1974)
- Homer i Orchidea Tadeusza Gajcego (1974)
- Płatonow Antoniego Czechowa (1975)
- Pogarda Alberto Moravii (ten ostatni spektakl obdarzony doroczną Nagrodą Plebiscytu Publiczności 1975)
- scenariusze telewizyjnych widowisk poetyckich:
- Czas nienawistnie zakochany według wierszy Mieczysława Jastruna (1973) (współautor: Anna Lutosławska)
- Przestępując granicę według wierszy Bolesława Taborskiego (1974)
- Piekło Kobiet według twórczości Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1986)
- scenariusze Teatru Faktu
- Cykl: PITAVAL POLSKI (współautor:Andrzej Germann)
- Sprawa Janiny Borowskiej (1977)
- Prawdziwe brylanty fałszywej hrabiny (1978)
- Autorskie cykle telewizyjne inscenizowanych opowiesci wybitnych humanistów krakowskich (scenariusz i współrealizacja)
- NIE OD RAZU KRAKÓW ZBUDOWANO (4 sfabularyzowane i inscenizowane gawędy prof. dr Karola Estreichera – juniora) (1974–1977)
- TAJEMNICE KOSMOSU (6 „kosmicznych opowieści” doc. dr Kazimierza Kordylewskiego) (1974–1976)
- NIEPOKOJE STANISŁAWA LEMA (1977–1979)
- STANISŁAW HADYNA OPOWIADA (1973–1975)
- NIEZWYKŁE OPOWIEŚCI STANISŁAWA HADYNY (1986–1988)
- Reportaże i filmy, dokumentujące krajowe (Warszawskie Spotkania Teatralne, toruński „Kontakt”, lubelskie „Konfrontacje”) i międzynarodowe (Wrocław, Londyn, Edynburg), festiwale teatralne, reportaże i filmy dokumentalne, rekonstruujące polskie dzieje na Uchodźstwie (1987–1992), w tym m.in.:
- Dwuczęściowa monografia Teatru Polskiego ZASP w Londynie – jedyny polski film dokumentalny o Vladku Sheybalu („Vladek”),
- a przede wszystkim:
- Cykl o Rządzie Polskim na Uchodźstwie (Włodarze londyńskiego Zamku) (1987–1990)
- Cykl filmów i programów o kulturze żydowskiej w Polsce i na świecie (1989–2007)
- Cykle reportaży interwencyjnych dotyczące afer w kulturze III Rzeczpospolitej (1992–1997)
- Filmowe kulturalne portrety miast (Tarnów, Bielsko-Biała, Zielona Góra, Kłodzko Puławy) (1991–2001)
- Cykl studyjnych programów publicystyczno-polemicznych (bohater atakowany w trzech rundach przez trzech „przeciwników”) NA CENZUROWANYM (1991–1992)
Osiągnięcia w filmie dokumentalnym poza TVP SA
- Tryptyk dokumentalny Auschwitz (1995) na zamówienie i dla Muzeum Auschwitz-Birkenau, w którego sieci dystrybucyjnej w postaci kaset i DVD w czterech wersjach językowych pozostaje do dziś
- Portrety polskich miast, realizowanych na zamówienie samorządów: Trzebinia, Kielce, Niepołomice (2000–2008)
- Powołanie do życia i prowadzenie (od 1995 roku) Ogólnopolskiego Niezależnego Przeglądu Form Dokumentalnych NURT (1995 – Kraków, od 1996 Kielce)
- Reżyseria serialu telewizyjnego dla TVN i Discovery Historia „Wielka Wojna na Wschodzie” (8 odcinków) (2008), istniejącego zarówno w nieustannej emisji Kanału Discovery Historia (do połowy 2011 ponad 100 telewizyjnych prezentacji) i w serii kaset DVD (2010–2011)
- Realizacja (scenariusz i reżyseria) filmu dokumentalnego o recepcji sztuki T. Kantora w Europie w lat 20. po śmierci artysty tadeusz.kantor@europa.pl
Osiągnięcia w organizacji wystaw plastyczno-dokumentalnych poświęconych sztuce Tadeusza Kantora
Najważniejsze wystawy (organizacja, scenariusz):
- 1981 – Idee Teatru Cricot 2
wernisaż: 2 marca 1981 – Cricoteka – Kraków, ul. Kanonicza 5 [stara siedziba] - 2001 – Tadeusz Kantor: Na drodze do Teatru Śmierci
wernisaż: 3 października 2001 – Teatr Wielki – Warszawa - 2002 – Nadobnisie i koczkodany w Teatrze Cricot 2
wernisaż: 8 grudnia 2002 – Galeria „Krzysztofory” – Kraków - 2003 – Tadeusz Kantor (ze „śmietnika” Krzysztofa Miklaszewskiego)
wernisaż: 3 października 2003 – Galeria „Wirydarz” – Lublin - 2004 – Idea Kantorowskiej podróży czyli Cricot 2 na scenach świata
wernisaż: 15 października 2004 – Galeria Wojewódzkiego Domu Kultury – Łódź - 2005 – Czy Teatr Śmierci jeszcze żyje?
wernisaż: 16 listopada 2005 – Galeria „Wirydarz” – Lublin - 2015 – Pokoik Pamięci o Tadeuszu Kantorze
wernisaż: 24 listopada 2015 – foyer Małej Sceny Kieleckiego Centrum Kultury [XXI Festiwal Form Dokumentalnych NURT 2015] - 2016 – Pokoik Pamięci o Tadeuszu Kantorze
wernisaż: 16 kwietnia 2016 – Teatr Mały – Tychy [ XLIII Tyskie Spotkania Teatralne]
Osiągnięcia w krytyce artystycznej
14 KSIĄŻEK W 21 WERSJACH (DRUGIE WYDANIA POLSKIE I WERSJE ZAGRANICZNE)
5 książek o Tadeuszu Kantorze, jego życiu i twórczości:
- Spotkania z Tadeuszem Kantorem
- 2 wydania polskie:
– Kraków 1989, wyd. KAW
– Kraków 1992 (II wersja), wyd. TKECH
- 5 zagranicznych wersji tej książki:Encuentros con Tadeusz Kantor
– Mexico 2001, wyd. Conjunciones. Conaculta
– Bogota 2016, wyd. Festival of TheatreEncounters with Tadeusz Kantor
– 2002 – wyd. Routledge Harwood – London and New York (oprawa twarda)
– 2005 (oprawa miękka)– w języku chińskim [mandarin]
wyd. CAD, Pekin 2015
- Moi, Tadeusz Kantor
Paris 2001, wyd. K-Films Editiones
- Kantor od kuchni
dwa wydania w języku polskim:
– Warszawa 2003, wyd. Twój Styl
– Warszawa 2011 (wydanie poszerzone), wyd. Państowy Instytut Wydawniczy (PIW)
- Tadeusz Kantor. Między śmietnikiem a wiecznością
Warszawa 2007, wyd. Państwowy Instytut Wydawniczy (PIW)
- Światowy żywot „Umarłej Klasy”
Kraków 2022, wyd. Małgorzata Czerwińska
Suma twórczości teatralnej
- Moje życie w teatrze
Kraków 2019, wyd. Fundacja „Urwany Film”
Książki o filmie dokumentalnym
- podręcznik: Wokół telewizyjnych form dokumentalnych (Porządkujące impresje i komplikujące analizy)
Warszawa 2004, wyd. TVP S.A. Biblioteka Akademii Telewizyjnej - monografia festiwalu: 15 lat z… Nurtem
Kielce 2009, wyd. Kieleckie Centrum Kultury
Szkice literackie
- „Distancia, Witoldo!” Czyli Gombrowicz oczyma argentyńskich przyjaciół
Warszawa 2004, wyd. Twój Styl - Zatracenie się w Schulzu (Historia pewnej fascynacji)
Warszawa 2009, wyd. Państwowy Instytut Wydawniczy (PIW)
Bibliografia filmowych (niebieska) i literackich (brązowa) dokonań Krzysztofa Miklaszewskiego
Biografie aktorskie
- Twarze teatru: Jerzy Stuhr
Kraków 1981, wyd. KAW - Twarze teatru: Jerzy Trela
Kraków 1985, wyd. KAW
Monografie zjawisk artystycznych
- Konfraternia i bale. Niepodległościowe dziedzictwo Rusieckich
Warszawa – Londyn – Kraków 2009, wyd. Małgorzata Czerwińska-Miklaszewska - Moja historia krakowskich „Jaszczurów”
Kraków 2018, wyd. AFR „Pracownia Golem”
Osiągnięcia w publicystyce
Książki o politycznej transformacji kraju
- o politykach uchodźstwa: Słowo prezydenta, Kraków 1990, wyd. dr Q
- o przywódcy Solidarności: Lechu znaczy każdy, Kraków – Gdańsk 1990, wyd. dr Q
Publicystyka
- o kulturze i obyczajowości studenckiej (1964–1974)
- artykuły, felietony, recenzje, eseje na łamach „ITD”, „Kuriera Akademickiego”, „Studenta”, „Politechnika”, „Orientacji”
[za te publikacje: nagrody i wyróżnienia z Wielką Nagrodą Festiwalu Studentów 1969 w tej kategorii]
Cykle felietonów obyczajowych o wspólnym tytule TEATR ŻYCIA
na łamach „Dziennika Polskiego” – Kraków oraz „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” – Londyn
Nagrody festiwali filmowych
Międzynarodowych:
- Nagroda L’ Ecole de Łódź – Paryż 2001 – nagroda specjalna środowiska filmowego i plastycznego,skupionego wokół Kina Studyjnego „Accattone” w Paryżu (za cykl filmów i wystaw, poświęconych sztuce Tadeusza Kantora)
- Hollywood Eagle Documentary Award – Los Angeles 2008 – główna nagroda w kategorii filmu dokumentalnego Polish Film Festival (za film Apteka pod orłem – historię polskiej apteki w krakowskim getcie żydowskim i jej właściciela Tadeusza Pankiewicza, który uratował setki Żydów z getta krakowskiego
Ogólnopolskich:
- Nagroda Specjalna Festiwalu Filmów o Sztuce – Zakopane 1987 – za film Ja, mistrz – portret psychologiczny Tadeusza Kantora, uchwyconego w ogniu awantur na próbach
- Nagroda Publiczności Ogólnopolskiego Niezależnego Przeglądu Form Dokumentalnych „NURT” (Kraków) – 1995 (za film Oskar… Oscar – kontrowersyjna sylwetka Oskara Schindlera wykreowana przez pamięć jego pracowników)
Prestiżowe nagrody artystyczne (obok wymienionych)
- Złote Ekrany 1973, 1975
- Nagroda Artystyczna m. Krakowa 1978
- Nagrody Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji:
- 1980 – za cykl biografii aktorskich „Twarze Teatru”
- 1986 – za filmy i programy o T. Kantorze i jego sztuce
- Nagrody Klubu Krytyki Teatralnej SDP:
- 1973 – Nagroda im. E. Csato
- 1977 – I Nagroda
- Dyplom Honorowy i Medal „Pawie Pióro” (za programy TV o problemach rewaloryzacji Krakowa) – 1980
- Złoty Laur za Mistrzostwo w Sztuce – 2011 (Nagroda Fundacji Kultury Polskiej)
- Nominacja do Nagrody im. Dariusza Fikusa 2000
- Nagroda „Pegaza” – Świętokrzyskie Wydarzenie Kulturalne 2003
- Nagroda Miasta Kielce 2004
[ostatnie trzy wyróżnienia za koncepcję i organizację Ogólnopolskiego Niezależnego Przeglądu Form Dokumentalnych w Kielcach]
- Nagroda Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej – 2012 (za całokształt twórczości w zakresie filmu)
- Nagroda Honorowa im. Andrzeja Potoka za rok 2018 (za całokształt działalności kulturalnej w ruchu studenckim ZSP w II połowie lat 60.)
Najważniejsze odznaczenia (w kolejności)
- Złota Odznaka ZSP
- Zasłużony Działacz Kultury (2-krotnie)
- Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Złoty Krzyż Zasługi
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze «Gloria Artis»”
- Odznaka „Honoris Gratia” (Prezydenta m. Krakowa)
- Medal „Polonia Minor” (nagroda samorządu województwa małopolskiego)
Członkowstwo stowarzyszeń
- Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich
- Stowarzyszenie Filmowców Polskich
- Stowarzyszenie Pisarzy Polskich