Wybrane programy i cykle TV Krzysztofa Miklaszewskiego

Zrealizowana w przestronnym hallu Muzeum Narodowego w Krakowie w konwencji starożytnej filozoficznej dysputy (uczty), a korzystająca z „okrągłej” – 1500. – rocznicy upadku Cesarstwa Zachodnio-Rzymskiego (476 r. n.e.), by wyartykułować pewnik upadku każdego światowego mocarstwa, bardzo widowiskowa telewizyjna relacja z krakowskiego spotkania intelektualistów (naukowców, artystów, dziennikarzy i aktorów) sprowokowanego przez wybitnego znawcę antyku – prof. dr. Aleksandra Krawczuka, specjalisty od twórczych porównań otaczającej nas rzeczywistości z czasami starożytnych.

Przełamujący i podważający utrwalony i zakorzeniony w telewizyjnym odbiorze lat. 70. schemat godzinnego spotkania na „srebrnym ekranie” z osobowością twórczą, portret wybitnego krakowskiego prozaika, dramaturga i eseisty Jerzego Broszkiewicza. Pisarz w kontrowersyjnej wymianie zdań z „samym sobą” (znakomicie sprawdzający się telewizyjnie nowy chwyt formalny) i nieustannej konfrontacji własnych przemyśleń z poglądami całego zastępu bardzo zróżnicowanych wiekowo i zawodowo gości programu, proponuje szerokiemu widzowi rzadko spotykaną w tych czasach swobodną wymianę poglądów na świat i na meandry otaczającej nas rzeczywistości.

Druga, zachowana w całości, rejestracja unikatowej rozmowy Krzysztofa Miklaszewskiego w dawnej siedzibie Cricoteki – zabytkowej piwniczce przy ulicy Kanoniczej w Krakowie, ilustrowana fragmentami inscenizacji teatralnych Cricotu 2, dotyczy roli artysty, jego praw i obowiązków we współczesnym świecie. Skupia się też na uniwersalnym, ponadnarodowym ładunku każdej poszukującej twórczości, której znaczenie zawsze rośnie, kiedy przekracza lokalne „opłotki” i prowincjonalne uwikłania. Kantor jest przekonany, że dobra sztuka osadzona w lokalnej tradycji, zawsze uzyska międzynarodową rangę, czego dowodem jest jego Umarła Klasa, która podbiła wszystkie kontynenty oraz Wielopole, Wielopole, którego background osadzony w rodzinnej „dziurze” artysty, fascynuje Nowy Jork, Londyn i Paryż.

Felieton wspomnieniowy o historii i znaczeniu w rozwoju polskiej muzyki założonego przez Adama Kaczyńskiego w roku 1962 krakowskiego zespołu Młodych Wykonawców Muzyki Współczesnej (stąd nazwa: MW2 = MWMW), złożonego z muzyków i aktorów, proponujących nieustannie na swoich koncertach wykonania, a często prawykonania wszystkich awangardowych muzycznych odkryć, często bulwersujących słuchaczy na całym świecie.

Przeplatana przykuwającymi uwagę spragnionej światowego kontaktu krakowskiej bohemy barwnymi opowieściami bohatera relacja z pobytu w Krakowie tego wybitnego intelektualisty polsko-żydowskiego, którego inteligencja i zmysł trafnej oceny rzeczywistości, to budujący nas jako polskich obywateli ponadczasowo przykład jedności duchowej dwóch narodów.

Unikatowy dokumentalny zapis wizyty Krzysztofa Miklaszewskiego w londyńskim mieszkaniu Edwarda hr. Raczyńskiego (1891–1993) – polskiego dyplomaty [ostatniego ambasadora II RP w Londynie], polityka emigracyjnego i pisarza, Prezydenta RP na Uchodźstwie. Zapis nie tylko niepowtarzalnej atmosfery domostwa, wypełnionego sztuką, ale i wyznania życiowego sędziwego polskiego patrioty w przeddzień 100-rocznicy Jego urodzin.

Jeden z pierwszych programów popularnego cyklu telewizyjnego Krzysztofa Miklaszewskiego lat 70. i 80., wielokrotnie emitowany na antenie Programu II, a potem Programu I TVP, odkrywczo prezentującego artystyczne początki kariery scenicznej Jerzego Treli, dziś – mitycznej postaci w Panteonie Polskiego Aktorstwa.

5 odcinków filmowych gawęd bohatera cyklu – Stanisława Lema – pisarza i słynnego w całym świecie mistrza gatunku science-fiction. Pomysł, realizacja i prowadzenie: Krzysztof Miklaszewski.

10 inscenizowanych gawęd bohatera cyklu – Stanisława Hadyny – kompozytora i pisarza, twórcy i dyrektora artystycznego Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk” – swoisty remake cyklu lat 70. Pomysł, redakcja, współautorstwo scenariusza i współprowadzenie: Krzysztof Miklaszewski.

4 odcinki inscenizowanych gawęd historycznych bohatera cyklu: prof. dr. hab. Karola Estreichera – juniora – historyka sztuki i pisarza, założyciela i dyrektora Muzeum UJ. Pomysł, redakcja, współautorstwo scenariusza i współprowadzenie: Krzysztof Miklaszewski.

Bogusław Kierc, bohater trzeciego z kolei programu, notującego proces narodzin roli to nie tylko aktor, ale i praktykujący udanie poeta wrocławski. Nic więc dziwnego, że reżyser – dyrektor Teatru Współczesnego we Wrocławiu, znakomity teatrolog – Kazimierz Braun obsadził go w roli „wodzireja” szekspirowskiej komedii. Co z tego wyszło na premierze – to już niespodzianka i dla widzów, i dla samego aktora. W każdym razie świadomość wszystkich okoliczności tego procesu powstawania roli była – jak się okazało w poincie programu – fascynująca.

Rezultatem autorskiego współudziału (scenariusz i prowadzenie) w krakowskim cyklu Jerzego Kaszyckiego i Grzegorza Kościńskiego (redakcja i realizacja TV) (1982–1984 ) było 10 programów, odkrywających pasje muzyczne znanych ludzi świata nauki i kultury. Dobrym przykładem tego zamierzenia jest spotkanie studyjne z roku 1984 z ówczesną gwiazdą Starego Teatru w Krakowie – Zofią Niwińską.

Autorski współudział (scenariusz i prowadzenie) w ogólnopolskim cyklu telewizyjnym nakazał Miklaszewskiemu odkrycie prawdziwych tęsknot Anny Dymnej – wtedy wschodzącej gwiazdy polskiego kina – która nie tylko nie zamierzała – jako obiecująca aktorka krakowskiego Starego Teatru – ani na chwilę – rezygnować ze swojej pracy na scenie, ale która postanowiła również angażować się w czynne uczestnictwo w życiu społecznym regionu i kraju.

Jeden z 10 odcinków cyklu Krzysztofa Miklaszewskiego, sumującego osiągnięcia polskiego teatru lat 70. – „złotej” – zdaniem autora – „dekady” polskiej sceny. W przypadku przywołanego programu – Miklaszewski przypomina najciekawsze polskie inscenizacje dramatów Antoniego Czechowa (przede wszystkim: Jerzego Jarockiego) i budujące ich artystyczny sukces kreacje aktorskie (m.in. Ewy Lassek, Wiktora Sadeckiego, Edwarda Lubaszenki czy Jerzego Stuhra).

8 programów „odświeżających” i aktualizujących twórczość sceniczną wybranej ósemki – bohaterów cyklu z lat 70. i zadających trudne pytania futurologiczne. Scenariusz, redakcja, autorstwo nowych dokrętek filmowych i prowadzenie rozmów „po latach”: Krzysztof Miklaszewski.

6 studyjnych programów, przeprowadzonych w formie 3-rundowego pojedynku „bokserskiego”, którego zadaniem była nieschematyczna wymiana myśli przez zaproszonych do studia sparring-partnerów ze znaczącą dla polskiej transformacji personą ze świata sztuki – bohaterem programu. Scenariusz i prowadzenie dyskusji: Krzysztof Miklaszewski.

Bohater ostatniego programu z oglądanego w niedzielne popołudnie cyklu okazał się znakomitą telewizyjną osobowością. Mowa o Januszu Rolickim, głośnym i bezkompromisowym – w ukazywaniu paradoksów socjalizmu polskiego – reporterze, twórcy nowego typu publicystyki kulturalnej w Telewizji Polskiej. Spotkanie z Rolickim okazało się ostatnim z cyklu programem, który otwierał Daniel Olbrychski, a w którym „zaryzykowały” swój udział cztery prawdziwe osobowości polskiej kultury: Tadeusz Bradecki – aktor i reżyser, wtedy dyrektor Starego Teatru w Krakowie; Xymena Zaniewska – najbardziej znana scenografka teatralna i telewizyjna, kreatorka mody; Andrzej Szczypiorski – znakomity powieściopisarz i publicysta; Sławomir Pietras – muzykolog i krytyk muzyczny, wtedy dyrektor Teatru Wielkiego w Warszawie. Obok nich przewinęła się w tym cyklu, w roli obrońców i „przeciwników” bohatera, znakomita dwudziestka ludzi sztuki i kultury.

Powtórzony po 30 latach w nowym cyklu Krzysztofa Miklaszewskiego „Twarze Teatru po latach” (2005) portret bardzo popularnej w Krakowie, bo obecnej niemal na wszystkich scenach podwawelskiego grodu aktorki dramatycznej, nie stroniącej ani od obowiązków organizacyjnych (wieloletnia dyrektorka Teatru Bagatela) ani od funkcji społecznych. Rozmiłowana w swojej dzielnicy Kazimierz, równie silnie zaangażowana w proces kształcenia nowych aktorskich kadr w krakowskiej PWST.