Zatracenie się w Schulzu. Historia pewnej fascynacji

Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2009

Promocje

• Warszawa – Muzeum Literatury – 13 stycznia 2010
• Kraków – Fundacja Judaica – Centrum Kultury Żydowskiej – 15 marca 2010
• Łódź – Uniwersytet Łódzki – Pracownia Języka i Kultury Żydowskiej przy Instytucie Teorii Literatury, Teatru i Sztuk Wizualnych
• Warszawa – Pałac Kultury i Nauki – II Targi Książki – 13 maja 2010
• Łódź – Teatr Lalki „Pinokio” – Noc z Schulzem – 2 marca 2012
• Kraków – Śródmiejski Dom Kultury – 19 listopada 2012
• Kielce – Kieleckie Centrum Kultury – XVIII ONFFD NURT 2012 – 22 listopada 2012

[wszystkie trzy ostatnie promocje wraz z pokazem filmów Krzysztofa Miklaszewskiego z roku 1992: Schulz… w Krakowie, Ostatni z Schulzów, Ulica Krokodyli nad Tamizą]

Krzysztof Miklaszewski z Wojciechem Chmurzyńskim, historykiem sztuki i kuratorem wystaw Schulzowskich w czasie promocji książki w warszawskim Muzeum Literatury, 13 stycznia 2010 r.

Oceny krytyczne (fragmenty)

„

Krzysztof Miklaszewski (ur. 1944), znany w Polsce wszechstronny „człowiek teatru” (scenarzysta studenckiej rewolucji – 1968, odnowiciel krakowskiego Teatru Telewizji – 1972–73, aktor Tadeusza Kantora – 1973–1987), a na świecie ceniony reżyser filmów dokumentalnych (ostatnio: Hollywood Eagle Documentary Award – 2008) jest z wykształcenia filologiem i historykiem sztuki, a z powołania… reporterem.

Wszystkie te pasje, zainteresowania, fascynacje i umiejętności zdaje się zespalać jego dwunasta książka Zatracenie się w Schulzu. A że wszystko – jak twierdzi sam autor – zaczęło się u niego od… Schulza, trafną rekomendację tej pisarskiej przygody stanowi zdanie znakomitego historyka teatru prof. Jana Ciechowicza:
„Krzysztof Miklaszewski jak nikt przeszedł wszystkie kręgi wtajemniczenia u Schulza”.

www.culture.pl, 13.03.2010

„

Zatracenie w Schulzu to napisane ze znawstwem historyka i temperamentem reportera dzieje zauroczenia drohobyckim artystą. (…) Zatracenie… nie rości sobie prawa do bycia kolejną biografią Schulza. Największym walorem tej książki jest spojrzenie na twórcę Sklepów cynamonowych przez anegdotę. Odnotowanie spotkań z ludźmi, którzy go znali, pamiętali i cenili. Miklaszewski pisze o tym z dużą swadą. (…) Śledząc Schulzowskie „życie po życiu”, Miklaszewski dociera do interesujących rozmówców.

Jan BOŃCZA-SZABLOWSKI: Długa historia pewnej znajomości. KSIĄŻKA, „Rzeczpospolita”, nr 3 z 5 stycznia 2010

„

Krzysztof Miklaszewski pracę magisterską z Schulza napisał, obronił, nawet opublikował, ale z tematem pozostał jeszcze na wiele lat. Były filmy dokumentalne, wywiady, tropienie Schulza po świecie, po scenach, po filmach, po wspomnieniach. Sumą jest Zatracenie się w Schulzu. Historia pewnej fascynacji wydana przez PIW. (…)

„To jest Schulz wprowadzony między ludzi” – mówił wczoraj prof. Jerzy Jarzębski. (…)

Czytelnikom (…) nie trzeba przypominać, że Miklaszewski bardzo dobrze opanował sztukę łączenia elementów poważnych, analiz z anegdotą, obiektywnych faktów z bardzo osobistymi emocjami.

AN [Jolanta Antecka]: Wszystkie kręgi wtajemniczenia, „Dziennik Polski” nr 163 z 18 marca 2010

„

Krzysztof Miklaszewski jest postacią barwną. Pamiętam jego relacje prasowe sprzed lat o zagranicznych podróżach teatru Cricot 2.Występował on wówczas w podwójnej roli, będąc zarówno reporterem, jak aktorem zespołu Kantora. Nie bez powodu więc wydawca jego najnowszej książki Zatracenie się w Schulzu określa go jako „znanego w Polsce”, na jego wszechstronność bowiem składają się i inne jego wcielenia, jak chociażby animatora teatru studenckiego, odnowiciela krakowskiego Teatru Telewizji, a na świecie – cenionego reżysera filmów dokumentalnych z teatrem związanych. (…)

Na prozę Schulza natrafił on jeszcze jako student polonistyki na UJ w roku 1963. Zadał mu ten temat „nieoceniony” Stasiu Eile – koneser prozy polskiej, bratanek słynnego redaktora „Przekroju”, wybitny literaturoznawca, który w „odpowiednim czasie” salwował się ucieczką z Polski.

Miklaszewski twierdzi, że proza Schulza to dobrze zakodowany materiał teatralny. (…) [Dlatego] omawia po kolei adaptacje teatralne prozy Brunona Schulza. (…) Po to, aby w końcu dojść do sedna. Jest nim „Kantorowska lekcja Schulza czyli Umarła Klasa w Teatrze Cricot 2”. (…)

Dodajmy do tego szczegółową analizę adaptacji filmowych. (…) Miklaszewski [bowiem] wierzy, że (…) Schulzowskie miniatury to scenariusze gotowe do realizacji filmowej, że można tego dowieść, posługując się analizą języka tej prozy. (…)

Za „zatraceniem” [autora] kryją się jednak także głębokie [życiowe] emocje. (…) Te zaczynają się, gdy autor książki o Schulzu zaczyna drobiazgowo relacjonować losy swego bohatera, posługując się przy tym relacjami pozostałych jeszcze przy życiu członków rodziny pisarza. Wyłania się z tego obraz niesamowity, czasem bardzo dosadny. (…) Siła wyobraźni Brunona Schulza jest ogromna. I trudno się w tej sytuacji dziwić „zatraceniu się” Krzysztofa Miklaszewskiego, aktora i pisarza.

Cezary Prasek: Tajemnica zatracenia, „Forum Dziennikarzy” – pismo SDP, nr 97/98/99 2010