KRZYSZTOF MIKLASZEWSKI
(ur. 1944 w Krakowie) reżyser teatralny i filmowy, krytyk sztuki i dziennikarz telewizyjny, pedagog i popularyzator powiada o sobie, że jego życie w pełni artystyczne zmusiło go do „uprawiania... wieloboju”.
Oznacza to mniej i więcej, że...
... pisał i pisze: dotychczas spod jego pióra wyszło ponad półtora tysiąca artykułów prasowych i 22 książek, a także kilkanaście adaptacji i scenariuszy teatralnych (Teatr STU, Teatr MIST, Stary Teatr, Studio Teatr Test, Teatr TV).
... na scenie pokazywał się też jako... aktor – głównie w ciągu 14 lat pracy (1974–1987) w Kantorowskim zespole Cricotu 2, ale i również – w prowadzonej przez siebie (1997–2002) warszawskiej Rampie, a także sporadycznie: w Teatrze Nowym w Łodzi, tarnowskim Teatrze im. Solskiego, Teatrze MIST z Krakowa czy w stołecznym Studio Teatr Test (Teatr Mentalny).
... próbował też swych sił w teatralnej reżyserii w Krakowie, w Warszawie, w Gardzienicach, Zamościu i Tarnowie, ale i w duńskim Aarhus, łotewskiej Rydze i brytyjskim Londynie).
... i nie stronił też – po praktyce uniwersyteckiej – od nauczania rzemiosła artystycznego (najpierw na renomowanych uczelniach krakowskich (UJ, PWST i ASP), a potem na całym świecie – ponad 60 work-shopów na uczelniach humanistyczno-teatralnych 14 krajów świata (obok Europy – Meksyk, USA) w ciągu 20-lecia – 1988–2008).
... a jako filmowiec stworzył ponad sto autorskich filmów dokumentalnych (dokładnie: 130),
... a temperament i dusza „tv-mana” – nakazała mu udział w realizacji ponad ośmiuset bardzo różnorodnych gatunkowo programów telewizyjnych (dokładnie: 823).
Jednym słowem: Krzysztof Miklaszewski to nieodrodny uczeń tak różnych twórczych mentorów, jak Kazimierza Wyka, Karol Estreicher-junior, Tadeusz Kantor czy Jerzy Bossak.
Nic więc dziwnego, że jako absolwent trzech fakultetów i zagraniczny stypendysta starał się i stara się podejmować tylko te problemy artystyczne, które naprawdę go interesują.
Twórcza fascynacja teatrem nie przeszkodziła Miklaszewskiemu szefowaniu zespołami twórczymi.
Tak było – i w przypadku krakowskiego Teatru Telewizji w latach 1972–1975, uhonorowanego zresztą od razu po roku działalności Złotym Ekranem ’73, jak i w okresie dyrektorowania przez Miklaszewskiego – Teatrem Rampa (1997–2002) i telewizją – najpierw pod Wawelem, gdzie szefował Redakcją Publicystyki Kulturalnej OTVP Kraków 1977–1981, a potem – już po Odnowie 1989 – kiedy kierował ogólnopolskim Zespołem Publicystyki Kulturalnej w Programie 1 TVP w latach 1990–1992.
Miklaszewski „zdradził” jednak ostatecznie scenę z filmem dokumentalnym, którego do dzisiaj pozostaje nie tylko fanem, ale – przede wszystkim – walczącym praktykiem.
Obok realizacji nagradzanych na polskich i zagranicznych festiwali własnych form dokumentalnych – wiele czasu w codziennych działaniach zajmuje Miklaszewskiemu bowiem – od roku 1995 – kształtowanie (jako pomysłodawcy i dyrektorowi artystycznemu) profilu Ogólnopolskiego Festiwalu NURT, chroniącego wolność twórców i niezależność producentów.
O Krzysztofie Miklaszewskim, w obszernym artykule, pisze Janusz R. Kowalczyk w serwisie Culture.pl.
